14 augustus 2008

We rijden naar Edinburgh, de burcht van Edwin. We zoeken en vinden een camping, open plaatsen genoeg en de leiding deed zijn uiterste best om een plaats te vinden waar je niet in de modder weg zou zakken.  Vandaar met de openbaar vervoer naar de stad. De stad ligt mooi en het is er heel erg druk. Er is een jaarlijks internationaal festival is aan de gang. We nemen een bustoer om een indruk te krijgen van de stad. Hét kasteel ligt strategisch op Castle Rock, het oogt indrukwekkend. Vanwege de hoeveelheid mensen wagen we geen bezoekje binnen, maar kunnen ons wel indenken dat het ongetwijfeld een veilig toevluchtoord is geweest voor zijn bewoners. We zien het nieuwe parlementgebouw. Op 11 september 1997 is er een referendum gehouden waarin de Schotten zich hebben kunnen uitspreken over een eigen parlement. Driekwart van de bevolking stemde voor. De Scotland Act is getekend in november 1998 en op 12 mei 1999 kwam voor het eerst het Scottish Parliament bijeen, een mijlpaal in de Schotse geschiedenis.

We hebben niet heel veel behoefte aan de mensenmassa die we in Edinburgh tegenkomen en verlaten na niet al te lange tijd de stad, stoppen onderweg bij een plaatselijke pub en lopen terug naar de camping.

Vandaag naar Inverness, een stadje aan de Noordkant van Loch Ness. We rijden door de Hooglanden en genieten van het uitzicht en ik vooral van de heide, nog net niet vol in bloei, maar het scheelt niet veel. De paarse kleur is erg mooi.
Dichtbij de stad is geen camping en aangezien het begint te miezeren en onze vorige modderige ervaring, gaan we naar de plaatselijke VVV en vinden we een mooie bed and breakfast.
We worden hartelijk ontvangen en alles ziet er zeer verzorgd uit. Onze gastvrouw vraagt hoe laat we willen ontbijten en wat we wensen. 

 

 Het full Scottish breakfast met worstjes, haggis, beans en black pudding hoeft voor ons niet echt en dat snapt ze. Ze geeft ons wat tips voor de stad en we gaan op stap. De enige echte Scottish Kiltmaker is hier gevestigd. Het is toch een aparte dracht en de keuze uit de Schotse ruiten (Tartans) is bijzonder.
Inverness is een leuk stadje, beetje toeristisch vanwege Nessie. Eind van de avond wordt het weer droog en als we teruglopen zien we nog een mooie zonsondergang. 

		Vanuit Inverness nemen we, bij Cromarty, de kleinste ferry van Schotland. Er kunnen slechts twee auto’s inschepen. Ons busje is het grootste wat er op kan. De op- en afrit is glad en steil,  3 meter breed en je parkeert op een draaischijf. De bedoeling is dat je de auto schuin neerzet met de wielen op het randje van de schijf. Je blokkeert dan nog steeds de ingang.

Dan wordt de draaischijf verdraaid waardoor de ingang vrij komt en de andere auto er schuin in kan steken. Onderweg wordt de schijf rondgedraaid zodat je er weer vooruit af kunt rijden.
We stuiteren met de Cromarty Rose in 25 minuten naar de overkant, Balnapaling, en onderweg voert de stuurman een meevliegende meeuw. Er wordt druk gezeild, mooi gezicht vind ik.

Via Dornach, Dunrobin Castle en Helmsdale waar we genieten van de Higland games inclusief paalwerpen en hamerslingeren  bereiken we Duncansby Head. Vanaf de top van de vuurtoren heb je meestal een goed uitzicht op de Pentland Firth, de 11 km brede zeestraat tussen Schotland en de Orkney eilanden. De Stacks of Duncansby, twee puntige rotsen in zee, kunnen we vanwege het weer niet zien. We rijden door naar John O'Groats oftewel Jan de Groot, een Hollander dus.

Deze Jan startte in de 16^e eeuw een ferry naar de Orkney eilanden.
De achthoekige toren van het inmiddels vervallen hotel herinnert aan de geschiedenis van deze man die, om de erfprioriteiten van zijn nakomelingen te regelen een huis bouwde met acht zijden, acht deuren en een achthoekige tafel zodat elk van zijn zonen aan het hoofd van de tafel kon zitten.
In John O'Groats staat het laatste huis van Schotland met uitzicht op de Orkney's.

We verlaten John O'Groats en rijden de Noordkust af. Het verlaten heidelandschap maakt plaats voor een afwisselend kustgebied met veel zandbaaien, lochs en kliffen en mooie uitzichten zoals deze panorama foto laat zien.

We denken dat Durness onze eindbestemming wordt voor die dag. Als we daar aankomen valt het wat tegen.
Het is een gat en het is ook nog behoorlijk fris en verder is er niet veel te beleven.
We drinken koffie in het plaatselijke café, een houten barak en ontdekken een monument ter nagedachtenis aan John Lennon: drie menhirs waarop de tekst van het lied In my life staat gegraveerd.
John zou hier vroeger als kind zijn zomervakanties hebben doorgebracht waar zijn oom en tante een huis hadden.

We besluiten door te rijden naar Ullapool. Onderweg veel waarschuwingsborden voor overstekende schapen en die komen we dan ook heel veel tegen.
Het is mooi weer geworden en dat schijnt het ook te blijven. We vinden een comfortabele camping.
Ullapool is een vissershaven en de witte huizen vormen een schilderachtig tafereel aan de oever van Loch Broom. Vanuit Ullapool vaart er regelmatig een ferry naar Stornoway, de hoofdstad van de eilanden Lewis en Harris.

We zijn gewaarschuwd voor de midgets, kleine muggen en hebben ons gewapend met 'deet', maar door de sterke wind merken we gelukkig niet veel van deze kleine stekers.

We waren van plan om via het schiereiland Kintyre, bekend van de hit van Paul McCartney  "Mull of Kintyre" (klik hier voor een lokale versie) naar Cambletown te trekken en vandaar over te varen naar Ierland. Op de ANWB kaart staat daar een ferry getekend maar vóór vertrek uit NL hadden we hier al twijfels over. Door de VVV in Oban worden die twijfels bevestigd. Er is geen ferry. Dus plannen we om via het eiland Arran naar Troon te reizen om Glasgow te vermijden waar volgens het nieuws wat wegen afgesloten zijn door overstromingen, maar we komen erachter dat de veerboten op ongunstige tijden vertrekken. Bovendien is er een weerswaarschuwing voor overvloedige regenval, dus we nemen de 'gewone' verbindings- weg richting Glasgow. Die route is erg mooi maar ook erg smal en de rondweg om Glasgow een circus.

Van de regenval merken we niets en bij aankomst in Troon schijnt de zon. We gaan naar de terminal boeken voor de volgende ochtend de ferry naar Larne, Ierland.

Geen camping in de buurt, ook geen B&B, maar wel het Anchorage hotel en we 'kamperen' de laatste nacht in Schotland in een stoffig hemelbed in een suite!

Om 10.30 varen we met een express ferry, een catamaran, richting Larne in Noord-Ierland. We mogen als één van de eersten van boord en rijden na twee uur varen richting Londonderry. Een mooie rit door een vriendelijk aandoend landschap. Toch weer heel anders dan Schotland.

Later lees ik dat een protestant of een Brit van het vasteland de stad, Londonderry noemt en een katholiek en/of nationalist Derry zegt.

We logeren in een hotel, geen camping en de B&B zitten al vol vanwege de vrije dag maandag, 'last summer holiday'. Eerst mogen we de parkeergarage niet in omdat we te hoog zouden zijn. De technische man zegt dat het 2 meter hoog is en dan kunnen we er wel onderdoor, we zijn 1.98m. Nico manoeuvreert en de technische man, kijkt met enige bewondering toe. "You are a very good parker." We krijgen de tip van de beste pub in town en ontmoeten hem daar inderdaad later ook.

Londonderry is een kleine, leuke stad. De oude binnenstad is omringd door mooie 17-eeuwse muren die een goed uitzicht bieden over de stad en de heuvels in de omtrek.

		Derry is wel een stad waar veel strijd is gevoerd tussen protestanten en katholieken. Hoe het allemaal precies in elkaar steekt wordt ons niet duidelijk met het lezen van de geringe literatuur die we mee hebben, dan moet je volgens mij toch historicus zijn. Wel wordt duidelijk dat het een strijd van eeuwen is. Het begon in juli 1689 toen de stad ontzet werd, maar waar 7000 verdedigers bij zijn omgekomen. Deze gebeurtenis heeft eeuwen van provocatie en bitterheid tot gevolg gehad. Gelukkig is het rustiger geworden desalniettemin blijven de Oranjemarsen van de protestanten aanleiding geven tot geweld.

 23 augustus 2008

Ierland is verdeeld in graafschappen die county's heten. Het is droog en we denken dat we vandaag in de county Donegal bij het plaatsje Rosses Point een leuke camping te vinden aan de Atlantische oceaan.
We gaan op pad en brunchen in een oud schoolgebouw.

Als we doorrijden begint het te regenen en te waaien, zo'n dag die we in Nederland vaak hebben, grijs en nog grijzer. Bij aankomst op de camping ziet het er niet naar uit dat het weer gaat veranderen.
Onze camper is toch te klein voor dit soort weer en wij zijn natuurlijk ook teveel verwend.
We rijden door naar Sligo, in Sligo Bay schijnen twee tafelbergen te liggen: Drumcliff Bay en Ballysadare Bay die we niet kunnen zien door de laaghangende bewolking.
In de stad bezoeken we wat pubs met traditionele muzieksessies.

We rijden door naar Westport in de county Mayo. Westport is in 1780 ontworpen door James Wyatt.
Het is een leuke levendige stad, voor ons gevoel meer een dorp.
Het heeft een mooie promenade langs de rivier de Carrowbeg die door het centrum loopt. Op een plein treffen we een zuil bekroond met een standbeeld van St. Patrick.
Op de zuil staat een wat depressieve tekst met de strekking dat je als mens een zondaar bent en eigenlijk niets voorstelt.
Er worden toch rare dingen in religies beweerd. De heilige berg, 'Croagh Patrick', is een pelgrimsoord voor christelijk Ierland.
In 441 kwam St.Patrick in Mayo aan en klom hij op de eerste zaterdag van de vasten naar de top om daar 40 dagen en nachten te vasten iets waar de heidense Ieren ontzag voor hadden omdat zij de berg al eeuwen vreesden en vereerden.
Op deze manier maakte Patrick de mensen ontvankelijk voor zijn boodschap. Enfin, wij hoeven de berg die we niet kunnen zien, ook niet te beklimmen, want het giet pijpenstelen en dan is het te gevaarlijk.

We bezoeken actief diverse gezellige pubs en horen en zien 's avonds Ieren hartstochtelijk meezingen.
We zijn jaloers op hun stemmen en kennis van de liedjes.

We gaan vandaag naar Doolin met een camping die uitzicht geeft op de Cliffs of Moher.
Hoewel het nog steeds regent, is de weg erheen mooi en zien we redelijk veel van het landelijke leven.
In tegenstelling tot Schotland zijn er geen schapen op de weg, ze staan netjes in de door muurtjes verdeelde weide/heide landerijen soms samen met koeien.

Even later zien we grote zakken in het land staan. Ze blijken vol te zitten met turf. We rijden door de veengebieden.

Aangekomen in Doolin vinden we de camping maar het giet nog steeds vrij heftig en we besluiten door te rijden naar Bunratty, maar eerst naar de Cliffs of Moher en die zijn zeer de moeite waard.
De oceaan is ruw en de golven slaan spectaculair hoog tegen de kliffen.

Aangekomen in Bunratty zien we het enorme kasteel en dan de pub Durty Nelly's, stamkroeg van Nico en zijn collega's ruim 30 jaar geleden wanneer zij vlieginstructie gaven op de DC-9 vanaf het nabij gelegen vliegveld Shannon.  Om de herinnering compleet te maken logeren we in het Bunrratty's Shamrock Inn, toentertijd ook hun hotel.
In dertig jaar tijd is er niets veranderd, de hotellobby ruikt nog steeds naar turf van de open haard en Durty Nelly's is nog steeds een gezellige kroeg met zingende Ieren.

Een bezoekje aan het kasteel en het bijbehorende open luchtmuseum. Het kasteel dateert van 1425 en is in 1960 mooi gerestaureerd.

We vervolgen onze weg naar Tralee, dat is niet wat we verwachten, het is er erg druk. Later blijkt dat de missverkiezing de 'Rose of Tralee' wordt gehouden. We rijden door naar Killorglin: het begin van de Ring of Kerry. Die Ring bewaren we voor morgen, het moet een hele mooie weg zijn met veel variatie aan natuur.

In Killorglin houden ze ieder jaar in augustus een Puck Fair. Er wordt een geit op de troon gezet die de macht overneemt. Volgens ons een soort carnaval. De foto's die we zien hangen van de Puck Fair 2008 zien er heel gezellig uit.

's Avonds maken we een toertje door het dorp in de hoop wat spontane Ierse muzieksessies mee te maken. Dat gebeurt niet, maar wel weet ik nu wat ze met 'craic' bedoelen. In The Step Inn, hoe verzinnen ze het, bestellen we twee biertjes, aan de bar zitten mannen zacht met elkaar te praten en af en toe vertelt één een verhaal of mop. Iedereen luistert en na verloop van tijd klinkt een hoop gelach. Er komt een oudere vrouw binnen. Een van de mannen zegt: "I didn't recognize you." Ze antwoordt droog: "I just had a face lift." Na verloop van tijd wordt er gevraagd waar we vandaan komen. De barman vraagt of we ook euro's hebben in Nederland. Na bevestigend te hebben geantwoord vraagt hij wat de herenkapper kost. Nico zegt €10-15. De plaatselijke kapper valt van z'n kruk, hij zegt "you made my day". Hij is namelijk veel goedkoper.

Craic is een mengeling van praten, plezier, elkaar voor de gek houden en drinken.

Het is somber weer, het miezert, niets aan te doen. We beginnen aan de ring of Kerry. Het is een mooie route, maar nu wel echt jammer dat het weer zo slecht is. De zijpaden die staan aangegeven kunnen we niet nemen, want er is niets te zien door de bewolking.

Gelukkig wordt het iets lichter bij het nationale park van Killarney. Daar is veel natuurschoon te zien.

We rijden door naar Cork. Best een grote en vooral drukke stad en daar hebben we niet zo'n zin in.
Dus wordt het Kinsale. Leuk klein en toeristisch plaatsje met een mooie haven en 's avonds veel spontane optredens in de pubs van lokale muzikanten en zangers.

Op het nieuws horen we de gevolgen van de slechte zomer: het brood zal duur worden want er kan niet geoogst worden vanwege de langdurige regen.

Het is droog en de zon schijnt, we rijden naar Garretstown en installeren ons op de camping.
De eerste keer dat we in Ierland op een camping staan zonder weg te zakken.
Het is nu goed te merken dat het hoogseizoen aan het einde begint te komen. Het is heerlijk rustig hier.

We wandelen naar het strand en vanavond zeer waarschijnlijk naar een pub in het dorp.

Na een rustige overtocht van 18 uur komen we om 6 uur 's morgens in Roscoff aan. We rijden het dorpje in en ontbijten in een zaakje aan de haven. Het is droog maar het valt op dat er erg veel water op straat ligt en het nogal fris is. Dat klopt volgens de uitbater, er is die nacht een onweersfront over getrokken en er komt nog meer aan.

We bekijken de haven waar schepen voor de kreeftenvangst liggen en gaan op zoek naar de camping met alle faciliteiten die we in gedachten hebben. Daar is de receptie voorlopig nog gesloten. Er hangt wel een weersvoorspelling en dat is niet veel goeds.

		We maken een nieuw plan en besluiten om langs de kust naar St. Malo te gaan. Een leuk stadje ook bij slecht weer en dat kregen we ook onderweg. Dus maar weer geen camping en een hotelletje aan de kade.   De oude stad bekeken, de muur beklommen en op z'n Frans de avond doorgebracht.

De volgende dag zag er een stuk vriendelijker uit en besluiten naar de Mont St. Michel te gaan. Die poging hebben we enige jaren geleden ook ondernomen maar het was toen zo vreselijk druk dat we op de dijk er naar toe rechtsomkeert hebben gemaakt. Nu is het naseizoen dus nieuwe kansen. Het blijft een indrukwekkend optrekje.

Daarna naar een camping in de buurt, eindelijk buiten zitten, zonnetje, wijntje. Alles in de hand, behalve de weersvoorspelling voor de komende week.
We besluiten om hier te blijven totdat het weer gaat regenen en vertrekken dus de volgende  ochtend.                     

Het nieuwe plan is om op ons gemak langs de Franse en Belgische kust naar NL te rijden.
We overnachten nog een keer aan de monding van de Somme, lunchen in Oostende en via de tunnel bij Terneuzen en de Zeelandbrug komen we op 3 september weer thuis.
Een weekje eerder dan gepland maar hier vermaken wij ons ook uitstekend.