TERUGREIS  CURAÇAO - NEDERLAND.

Na 5 jaar wonen en werken op Curaçao zijn we op 10 juni 2001 aan de uitvoering van ons plan begonnen om per vrachtschip terug te reizen naar Europa. Van de Zeevaartschool (1955) stond mij nog bij dat er toen vrachtschepen met passagiers accommodatie bestonden. Maximaal 12 passagiers, anders moest er een arts aan boord zijn. Via internet gezocht en die mogelijkheid bestaat nog steeds.
We hebben geen schip kunnen vinden dat in die periode van Curaçao naar Rotterdam voer, dus vlogen we van Curaçao naar Barranguilla, Colombia, en daarna per taxi door naar Cartagena.

Onze eerste indruk was dat we in een Aziatisch land terecht gekomen waren vanwege de drukte en de bont geschilderde bussen en het lawaai.

In Cartagena hadden we een hotel gereserveerd dat de taxi chauffeur maar niet kon vinden. Een dag later zijn we op zoek gegaan naar iets anders vanwege de financiën. Mogelijkheden waren er genoeg en zo kwamen we in een vriendelijk klein hotel aan de rand van de nieuwe stad terecht.

We zijn twee weken in Cartagena  geweest, veel gerust na alle emoties van het vertrek uit Curaçao en veel gelopen en bezichtigd. Zowel de oude stad, het enorme fort wat over de haven waakte en het nieuwe gedeelte is zeer de moeite waard.
Helaas konden we het binnenland niet in, te gevaarlijk vanwege guerrilla acties.

Cartagena is een mooie oude stad, oude forten en een nieuw gedeelte met stranden, erg donker zand en een goeie branding.

24 juni zou ons schip aankomen, maar door een staking in de haven van Martinique werd dat een dag later. De 25ste, een feestdag in Colombia waarvan wij en zij niet wisten waarom het een vrije dag was, via een kantoor van de emigratie in ruim een uur tijd belangrijke uitreisstempels gehaald, naar de haven getogen, uitgelegd wat we kwamen doen, op de stoep van het wachthuisje onze koffers uitgepakt ter inspectie en toen onze verhalen geverifieerd waren, werden we naar een kade gebracht en konden we inschepen op het vrachtschip "HORNCLIFF"   We werden verwacht: een keurig welkomstkaartje, fruit en Belgische bonbons in een ruime hut. Dit was dus onze "Deutsche bananendampfer". Geregistreerd in Monrovia, Russische bemanning, Engelse eigenaar en varend voor Del Monte.                                                          Het enige Duitse is de maatschappijnaam op de romp, "Horn-Linie". Ook de scheepvaart maakt moeilijke tijden door. Het schip zag er keurig verzorgd uit. Eetzaaltje, bar en lounge, bibliotheek + video, sauna en zwembadje met iedere dag vers zeewater en een zonnedek. En dit was nog maar een klein schip. Die avond vertrok het schip en 26 juni lagen wij voor anker in Turbo, een havenstad in het zuiden van Colombia.  Het schip kan hier niet aan de wal en met de eigen kranen werden bananendozen overgenomen van grote platte vlonders die langszij getrokken werden. Een tijdrovend geheel en heel veel bananen. Ruim 24 uur later vertrokken wij weer nadat eerst het schip op drugs gecontroleerd werd en de gewapende bewakers van boord gingen. Na een half uurtje varen lag het schip weer stil en was het wachten op duikers die het schip onder de waterlijn gingen inspecteren op drugs. Na een uurtje was dat ook in orde en gingen we op weg naar Chiriqui Grande in Panama, zonnend, etend en drinkend. We wilden afkicken van onze tijd in Curaçao toch?? Dat ging prima op deze manier, wat wennen aan een zwaaiend dek onder je voeten maar het getril van de motor gaf continue massage. In Chiriqui Grande meert het schip af aan een pier en kunnen we van boord om de omgeving te bekijken. Chiriqui Grande is alles, behalve "grande". Er is één hoofdstraat met wat houten gebouwen. De bevolking is Indiaans. Wij hebben wat rondgewandeld en in de lokale lokalen een lokaal biertje gedronken. Ondertussen werden de bananen in containers aangevoerd, uitgeladen en onderdeks met mankracht gestouwd. Dit duurde wel anderhalve dag. Bemanning die niet bij de belading actief is, houdt zich bezig met het onderhoud van het schip en de romp wordt weer bijgeschilderd.

Daarna naar Porto Limon, Costa Rica. Gezellige stad met een partij keiharde muziek uit alle winkels. Moest ook hard want men draaide allemaal wat anders en dat tegenover elkaar. De boottocht op de rivier hebben gecancelled. Water is al nat en het regende de hele dag.

Er komen nog veel meer bananen aan boord. In losse dozen en daarna volledige containers. Belading liep alweer uit vanwege de regen, maar op 1 juli verlieten wij de haven. Vol bananen en ander fruit. In gekoelde ruimen staan onderin het schip de losse dozen, dan een tussendek met volle containers 5 hoog en buiten 3 hoog, van koeling voorziene containers op het dek.

Niets kan je meer gebeuren. Snelheid continue van 17,5 knoop, 780 km per 24 uur, prachtig weer, lezen, zonnen, eten, borrelen en veel slapen. Op 3 juli varen we tussen Cuba en Haïti door, daarna ongeveer 9 dagen Atlantische oceaan naar Dover. Ondertussen zien we dolfijnen en vliegende vissen en het weer blijft heel rustig. Onze boeken vliegen er door maar de bibliotheek brengt uitkomst. Tussendoor een feestje met de gehele bemanning, 'barbeknoeien' op het dek ter afwisseling.
Wij komen tot rust, ook tijdens een mistperiode van 9 en 10 juli. Onze verwachtingen van deze trip kwamen helemaal uit. Beetje geluk met het weer hadden we natuurlijk wel.

Op 13 juli werden we wakker naast de 'the white cliffs of Dover'. Van boord natuurlijk, 'culture shock' door de zeer correcte en vriendelijke immigratie officier. Beetje rondgelopen in de stad, natuurlijk een pub opgezocht en laat in de middag weer aan boord voor het laatste stuk richting Antwerpen.               korte film

De Noordzee zo glad als een spiegel, de containers werden niet eens meer gesjord, dus weer geen zwaar weer. Tegen 23.00 konden we Vlissingen goed zien en de volgende ochtend meerden we af in de haven van Antwerpen en werden opgehaald door de Rob en Jacqueline.
Deze boottocht van 20 dagen was een uitstekende over- en afkicktocht voor ons en we kunnen fit verder.