11 december 2001.

We hebben ons plan om per bus naar Maracaibo (12 uur) te gaan, aangepast naar zelf rijden. Een week omgeving Maracaibo is te lang en zo kunnen we meer van het land zien en voor de benzineprijs, omgerekend 33 ned. centen per liter, hoeven we het niet te laten.

We rijden eerst naar het westen op een secundaire weg via Jaji en La Azulita door de La Culata bergketen met het plan om daarna de hoofdweg op te pakken. Een mooie route, bij Jaji zien we een aantal watervallen boven in de bergen die later onder de weg doorstromen. De weg is volgens de kaart verhard, maar hogerop is dat dikwijls niet merkbaar. We doen er dan ook 3 uur over om de 60 km naar La Azulita te overbruggen waar buiten de andere kerstversieringen ook de lantaarnpalen omgetoverd zijn naar engeltjes.

Dit was een mooie route door, hoofdzakelijk, tropisch regenwoud.
We komen op de hoofdweg richting Aqua Viva in de staat Trujillo. Daar missen we de afslag naar Barquisimento in de staat Lara, maar met de drie verschillende kaarten die we hebben, verzinnen we een alternatieve route die we nog verschillende keren hebben bijgesteld.
Zo komen we er toch en we rijden via Carora, Barquisimento, San Felipe (staat Yaracuy), naar Moron (staat Carabobo), daarna langs de noordkust naar Coro, hoofdplaats van de staat Falcon.
De wegen zijn afwisselend van goed tot veel minder en er zitten ruim voldoende gaten in het wegdek. Ook komen we veel drempels tegen bij politie controle posten en door lokale verkopers aangelegde. Deze drempels kunnen je dag ernstig verknallen. Zo zien we een vrachtauto die zijn hele vooras op de drempel verloren heeft. Langs de weg wordt van alles verkocht: jonge hondjes, aapjes, papagaaien, konijnen, en later leguanen. In kleine optrekjes hangen halve geiten te koop, door een rookpot beschermd tegen vliegen. Voor vegetariërs is er witte kaas te krijgen.
In de kleine plaatsjes zien we veel armoede. Mensen wonen in lemen hutten die volgens traditionele Indiaanse manier, bahareque, worden gebouwd. Er wordt een frame gemaakt van houten stokken wat men vol smeert met leem.

We doen er drie dagen over om Coro te bereiken en hebben veel gezien. Grote hacienda's met veel vee, weer heel veel bananen, sinaasappelen, zuurzak en veel andere soorten groente en fruit, droge vlaktes en grote gebieden tropisch regenwoud. Jammer dat de mooie stranden aan de noordkust bij Chichiriviche net een noodweer achter de rug hadden, het zag er triest uit met het weggeslagen zand tot in het centrum van de dorpen.

CORO

Gesticht door Juan de Ampies in 1527, daarna door Koning Carlos I verhuurd aan rijke Duitsers, omdat Spanje grote schulden had aan Duitse banken. Dat contract is in 1546 opgezegd. De verwachtte bodemschatten waren niet gevonden.

		De ontwikkeling kwam niet op gang mede door piraten die de stad verschillende keren geplunderd en in brand gestoken hebben, de laatste keer in 1659. Coro vocht voor zijn bestaan en de definitieve opleving kwam in de 18e eeuw door de handel in smokkelwaar met......... jawel, Curaçao en Bonaire. Vandaar dat de meeste historische gebouwen hier de Nederlandse koloniale bouwstijl hebben en geschilderd zijn in kleuren die op de Antillen veel voorkomen.

Net als Merida is ook Coro een universiteitsstad, toch is het verschil groot. Merida heeft meer allure en is gemoedelijker. Coro doet ongeorganiseerder aan, is veel rommeliger en minder vriendelijk.
De schoenmaker was wel vriendelijk en heeft groot onderhoud gepleegd aan mijn schoenen (Nico).
Het oude centrum is goed bewaard gebleven, mede dankzij het feit dat Coro sinds 1993 op de UNESCO lijst van werelderfgoed staat en er daardoor restauratiewerk wordt gedaan.

		Ten noorden van de stad ligt het schiereiland 'Paraguana' met de stad Punto Fijo. Onderweg er naar toe kom je eerst door een gebied met grote zandduinen zoals in de Sahara. De wind verplaatst ze over de weg. Punto Fijo is een vrijhaven. Een oud stadje met smalle straten en een enorme drukte. We verdwalen en komen in de buitenwijken terecht. Ook hier weer veel slechte woonomstandigheden. Het regende en gelijk stonden de meeste huisjes rondom in het water. Later komen we in een wijk waar de buitenlandse medewerkers van de raffinaderij wonen. Een schril contrast, zoals op veel plaatsen in de wereld. We rijden via Santa Ana, Buena Vista naar Adicora rondom de spitse Santa Ana berg die we bij helder zicht vanuit ons huis op Curaçao konden zien.

Terug in Coro halen we de 'mail' op en onze indrukken worden bevestigd. Rommelig, ongeorganiseerd en bepaald onvriendelijker dan elders.

We besluiten de volgende dag verder te trekken.