We arriveren dus een uur te laat, maar we hebben tegelijk weer een uur winst, omdat er een uur tijdsverschil is met Irkutsk.  Gelukkig blijven we nu tot en met Hong Kong GMT + 8 houden en dat maakt het rekenen met tijden weer gemakkelijk.  

UlaanBataar ligt op een hoogte van 1350 meter en betekent 'Red Hero'. De stad werd in 1921 zo genoemd, toen de Communistische partij de macht overnam. Men zegt dat het tevens de koudste hoofdplaats ter wereld is: -49 in de winter, daartegenover staan 283 dagen zon en + 38 in de zomer. Deze keer haalt Oendre ons op en zet ons af bij een mooi en luxe hotel vergeleken bij de voorgaande. We gaan gelijk naar 'het dorp'  (600.000 inwoners), het is nog licht en we willen wel iets eten. Al snel vinden we iets wat er goed uitziet en het heet, je gelooft het niet, "De Biergarten", maar we kunnen er ook wat eten. We gaan nog even op zoek naar zakdoekjes, omdat de verkoudheid maar niet overgaat. Die vinden we in een zeer lokale supermarkt en wel van het merk: "ARO" met als opschrift 'tien zakdoekjes'.  5 pakjes voor $ 0.50, het moet toch niet gekker worden. De eerste indruk van Mongolië is zeer positief, veel gezellige mensen en heel erg vriendelijk. Wegens geringe fitheid, mede door weinig slaap van het voorgaande Chinese trein avontuur, gaan we met de kippen op stok. Die nacht schiet het allemaal niet op en word ik (Nicoline) gewoon ziek. Na 5 jaar het klimaat van Curaçao kan je nergens meer tegen. De volgende ochtend lijkt het ons beter om de trip richting het Nomaden tentenkamp te cancellen. Erg jammer, maar je kan niet alles hebben.

We gaan richting Friendly hospital waar we erg friendly langs een boel mensen worden geloodst (je schaamt je dood) en een alweer friendly dokter schrijft een receptje voor en dat gaan we halen bij de Anteka. Met een dag of 3 kan ik er weer maximaal tegenaan heeft ze beloofd.
's Middags is het heerlijk weer en kunnen we op een terrasje lunchen. Deze dag doen we niet veel anders dan slapen, eten en nieuws kijken via BBC World, zodat we weer op de hoogte zijn.

	10-10-2001 Bij het ontbijt krijgen we 'echte boter' uit Holland. We bezoeken de Gandan tempel, waar we het ochtendgebed van de Boeddhisten kunnen meemaken. Het is indrukwekkend. In de tempel staat een 27 meter hoge gouden Boeddha en dat is speciaal. Veel mensen bezoeken de tempel en draaien de gebedsmolens (toch handiger dan een rozenkrans) waarvan er ook nog een paar erg oude  staan.           In 1930 zijn veel tempels verwoest en meer dan 14.000 monniken gedood door het communistische bewind. In 1990 werd heropening mogelijk gemaakt. Hoe de nomaden echt leven hoef je eigenlijk niet te zien tijdens de tour die we gemist hebben. Veel mensen wonen nog in tenten (ghers) aan de rand van de stad en in de buurt van de tempel. Op de terugweg lopen we over de markt en zien we dat de bananendozen van Del Monte (zie Cartagena-Antwerpen) goed worden gebruikt. Dat zouden ze in Panama ook moeten weten. Het is warm weer en we gaan Franse koffie drinken bij 'Chez Bernard' met een lekkere Duitse apfelstrudel. We lopen richting het tempelcomplex: Choijin Lama. We zien veel maskers en enorme beelden van papier maché die gebruikt worden bij mysterieus toneelspel van de Boeddhisten. (Nu snappen we waarom er zo weinig wc-papier is). Dit tempelcomplex is eveneens indrukwekkend, met name de gouden Boeddha in de hoofdtempel waarin het gemummificeerde lichaam van een Lama schijnt te zitten.

Inmiddels hebben we met enkele mede treinreizigers een band gekregen en we hebben afgesproken om gezamenlijk een biertje te drinken. Sluit uitstekend aan bij ons tempel bezoek.
Na het bieren gaat de rest uit eten, wij nemen ergens een snelle hap en gaan op tijd plat. Morgen wordt immers een lange treindag.

Mongolië is een land wat we beter willen leren kennen. Wie weet, komen we nog eens terug om met een jeep door het platteland te trekken en nader kennis te maken met de Nomaden.
Westerse invloed is duidelijk aanwezig in de hoofdstad voornamelijk Duits en Frans.
Ook is er een verklaring voor het gesjouw van de Chinezen tijdens ons laatste stuk met de trein. Sinds vrije handel mogelijk is met o.a. Rusland reizen de Chinezen met de Mongoolse trein heen en weer naar Rusland. Op de terugweg verdelen zij hun artikelen, die niet allemaal verstopt kunnen worden, onderling om niet te veel van één soort te hebben en zodoende invoerrechten te ontlopen.