11 oktober 2001,  Ulaan Bataar.
 

Om 08.50 zal de volgende trein vertrekken voor het laatste traject Ulaan Bataar - Beijing. De trein begint op dit station en we kunnen tijdig instappen. Dit is een Chinese trein en we zijn nogal benieuwd wat ons te wachten staat.

Boven verwachting! Alsof we alsnog in de Oriënt Express terecht komen. De conducteurs keurig in uniform en in de houding bij de deur. Een mooie cabine met een gedeelde wasruimte cq. douche met de aansluitende cabine, en het geheel netjes en stijlvol afgewerkt.  Buiten het personeel geen Chinees gezien. Er reizen veel Mongolen voor een lang weekend naar Beijing en doen daar dan ook hun inkopen. Er wordt een grote thermoskan heet water gebracht en Chinese koppen, kunnen we weer koffie brouwen.

Het hete water in de trein komt uit een op kolen gestookte samovar, een soort boiler die in iedere wagon staat. De koppen kunnen ook gekocht worden, echter in onze bagage is daar geen plaats voor. Wij reizen namelijk "licht", "zeer licht" vinden velen, waaronder blij verbaasde chauffeurs die de twee koffertjes makkelijk kwijt kunnen in de bagage ruimte.

Het eerste deel, tot aan de grens, gaat door de Gobi woestijn, een golvende, schaars begroeide vlakte met af en toe wat rotspartijen en heuvels in de verte. We passeren nederzettingen met de inmiddels bekende ghers. We zien Mongolen te paard, kuddes schapen, paarden en later ook kamelen. 's Middags worden we op de kaviaar en wodka uitgenodigd bij Sven en Akima. Zij reizen van München naar Beijing per trein en dan per boot door naar Japan om daar te gaan wonen en werken. Vier andere medepassagiers die we regelmatig zagen vanaf Moskou verlaten deze trein ook in Beijing. Iedereen heeft hetzelfde idee. Je moet deze reis een keer gemaakt hebben.

We hebben nu een Chinese restauratiewagen, met prima Chinees eten en daar laten we vandaag de zon ondergaan.
Het wordt een onrustige nacht weten we. Twee grenscontroles. De papierwinkel wordt zeer correct en rustig verwerkt, maar blijft altijd tijdrovend. Op de gesloten toiletten waren we nu voorbereid.
Na de Chinese grenspost moeten alle wagons van nieuwe wielstellen worden voorzien. Zouden ze al versleten zijn?? Nee dus, het Russische spoor is namelijk ongeveer 9 cm breder dan het Chinese en Europese spoor dus het past niet meer. De trein wordt een grote loods ingereden, de wagons losgekoppeld en een stuk of zes worden gelijktijdig met hydraulische krikken omhoog gebracht, de wielstellen blijven staan en worden weggereden. Nieuwe stellen eronder en de wagon er weer op laten zakken. Dat is alles duurt wel een tijdje en we kunnen de trein helaas niet uit om foto's te maken. Na de wielwissel en het bijkomende gerangeer om er weer een hele trein van te maken, stopt de trein nog even bij het perron. Er liepen erg veel mensen heel hard richting toiletten.

Rond een uur of twee vertrekken we en kunnen we gaan slapen. Het lijkt wel of die wielen een ander geluid maken, ze zullen toch wel vast zitten?

De zon komt op en we zien een heel ander landschap. Bergen in de verte, diepe kloven in roodachtige grond dichterbij, maïsvelden en veel, veel hardwerkende Chinezen met alleen handgereedschap. Paarden voor eenvoudige ploegen en karren. Kleine dorpen met houten en lemen hutten. Veel arbeiders werken aan het onderhoud van het spoor. Ook daar zien we geen groot materieel. De trein moet dikwijls heel langzaam passeren en overal wordt gezwaaid.
Het uitzicht verveelt geen moment.

Nog mooier wordt het na Kanzhuang, 82 km voor Beijing waar we nog ruim twee uur over gaan doen. Er wordt een tweede locomotief aangekoppeld om de trein de berghelling op te krijgen en we sukkelen de bergen in.  12 kilometer verder stoppen we in Qinglongqiao waar we ons eerste uitzicht hebben op oude stukken Chinese muur. Een indrukwekkend gezicht en moeilijk te bevatten hoe deze muur over bergtoppen en langs steile bergruggen, hier in een rechte lijn naar beneden, gebouwd is. De trein gaat van dit station achteruit de berg weer af op een ander spoor. Ook hier is de tweede locomotief nodig om de trein veilig af te remmen. Onderweg zien we af en toe stukken muur en wordt er gestopt om de remmen te laten koelen. Een waardig einde van een lange treinreis. We naderen Beijing, het bekende plaatje van industrie en hoogbouw komt weer tevoorschijn. We gaan Beijing bekijken en onze verdere plannen voorbereiden.

12 oktober 15.30u.
St.Petersburg-Moskou-Beijing, 8515 km, kunnen we afvinken.