We waren dus gebleven op 5158 km van Moskou op de Trans Siberië spoorlijn in Irkutsk.

Vandaag gaan we verder en staan om 8 uur in de hal om te horen dat de trein 3 uur vertraagd is. Kan gebeuren. Om 10 uur horen we dat hij 6 uur vertraagd is, dus melden we ons om 13.00 weer en gaan naar het station van Irkutsk. Ons vertrouwen in het Russische spoorwegnet had een diepe knauw opgelopen. De vertraging is verder opgelopen, maar dat geeft ons de kans het station en spoorweggebeuren uitgebreid te bekijken. Een mooi station en gerenoveerd. We komen erachter dat de Trans Siberië spoorlijn dit jaar honderd jaar bestaat, de langste spoorlijn ter wereld is en vandaar ook de renovatie. Ook weten we nu dat we vandaag met een Mongoolse trein reizen die uit Moskou moet komen. De Russen stijgen weer in achting. Uiteindelijk vertrekken we rond 17.00 uur in een trein van hetzelfde  model, maar deze is veel soberder ingericht.

Wat zijn we blij dat we een eigen coupé  hebben. De trein zit vol Chinezen die de coupés volgestouwd hebben met onduidelijke handel, tapijten, etenswaren, rekken vol eieren, etc. Een complete markt aan boord met de daarbij behorende herrie.

Het eerste gedeelte volgen we nog de Trans Siberië lijn die in het begin langs het Baikel meer loopt en ons voor zonsondergang nog een mooi uitzicht geeft.
We gaan de (Russische) restauratiewagen bezoeken, krijgen een prima hamburger en aan de hand van onze gegevens rekenen we uit hoe laat we 's nachts bij de grens zullen arriveren, dit in verband met de sanitaire stops. Aan de grens staat de trein n.l. 3 uur stil met gesloten toiletten.
8 km na Ulan Ude (5642km) verlaat onze trein de Trans Siberië spoorlijn en gaat de Trans Mongolië volgen. De Trans Mongolië spoorlijn is pas in 1956 volledig in gebruik genomen. Twee uur voordat onze wekker afloopt wordt er al driftig op de deuren gerammeld. We staan al aan de Russische grenspost. Kunnen wij niet rekenen? Paspoorten worden ingenomen, douane verklaringen opgehaald en nog veel meer papierwerk. We bezoeken toch maar het in bizarre staat verkerende dames, tevens heren toilet op het perron. (mevrouw Helderder zou hier wel wat chloor flesjes leeg kunnen gooien).
Mensen verkopen, van buiten door het hek, wat onduidelijke waren en wij gaan ons te buiten aan het kopen van een zak getoast brood. De laatste roebels zijn goed besteed.

Intussen wordt de elektrische locomotief gewisseld voor een diesel. Het elektrische net houdt op.  Na 3 uur zijn alle papieren in orde en gaan we op weg naar de Mongoolse grenspost, 21 km verderop. Zelfde procedure daar, maar met 2 uur was dat rond en nadat een vrouwelijke marinier de coupé gecontroleerd had op smokkelwaar waarbij ze zelfs het plafond sloopte gingen we weer op weg.
Geen Chinees gezien tijdens deze stops, de ambtenaren die na afloop de trein verlieten, hadden plotseling meer tassen en dozen bij zich als aan het begin en nog vóór vertrek ontstond er weer grote Chinese activiteit onder en naast de trein.

Mooi uitzicht op Mongolië, steppe met in de verte heuvels. Er wordt gestopt bij een militaire post langs de lijn. Soldaten in winterjassen, die ik in mijn diensttijd al verafschuwde, sjouwen langs de trein. Inspectie?? Ze komen later terug met een paar glazen ramen voor zich dragend. Uit onze rijdende winkel??

Eenmaal onderweg komen de Chinezen pas echt in actie. De hele reis door sjouwen ze met pakken koopwaar, drank, eieren, tapijten, spuitbussen, etc, etc, door onze wagon heen die midden in de trein zit. Blijkbaar zitten we net tussen twee supermarkten in. Volstrekt onduidelijk wat ze uitspoken, maar dat er overal smokkelwaar tevoorschijn kwam was wel duidelijk. Wij vroegen ons af hoe dat allemaal door de restauratie wagen heen gesjouwd werd, daar wilden we toch naar toe, want tot nu toe waren we stationnetjes gepasseerd waar helaas niets te koop was. Verbazing alom. Deze wagen was er op de Russische grens tussenuit gehaald en er was niets voor in de plaats gekomen.

Daar krijg je toch wel trek van. Misschien is er op het volgende station, Darhan, 123 km verder iets te koop. Nee dus, wel de benen strekken, geen handel. We hadden natuurlijk onze toast als redmiddel. Keihard! Maar als je dat vermengt met warm water krijg je broodpap. Is het lege gevoel tenminste over.
De rest van de reis verandert er niet veel. Uitzicht op steppe, kuddes schapen en paarden. Nomaden tenten en af en toe een nederzetting. In de verte heuvels en ver weg een besneeuwde top.
Nog steeds op en neer sjouwende Chinezen. 404 km na de grens komen we in de hoofdstad van Mongolië, Ulaan Bataar. 6304 km van Moskou, ons eindpunt voor vandaag. 8 uur vertraagd weggaan en 1 uur te laat aankomen op een trip van 29.14 uur? Wij, en onze mede passagiers, kunnen het niet berekenen. Dat kunnen alleen Mongolen, dus die stijgen ook weer in achting.

Tijdens het wachten op ons vervoer naar het hotel zijn de Chinese kooplui bezig de trein uit te laden. Karrenvrachten vol komt er uit de coupés te voorschijn. Heeft die vrouwelijke marinier toch mooi niet gezien, of toch wel.