De laatste 182 km doen we niet per trein maar per Jetcat, een snelle catamaran die er vanuit Guangzhou twee en een half uur over gaat doen. Onze chauffeur geeft ons ongevraagd een extra rondrit door de stad om z'n privé boodschappen af te werken. Op een bepaald moment lukt het toch om hem duidelijk te maken toch maar rechtstreeks naar de terminal te rijden. Hij kijkt niet meer gelukkig.

De bestelde tickets zijn ook onduidelijk, maar met onze goede kennis van Chinees: blijven lachen en niet van je plaats gaan, komt de vertegenwoordiger van het bureau dat de tickets geleverd heeft erachter dat zijn pogingen om onze eerste klas tickets om te ruilen voor de tweede klas, op niets uit dreigen te lopen. Na een paar weken zitten we eindelijk weer eens op een zachte stoel. Koffie en sandwiches zijn ook te krijgen en we worden heel comfortabel vervoerd naar de ferry terminal in Hong Kong. Voor aankomst aldaar passeren we het nieuwe vliegveld en gaan onder twee grote nieuwe bruggen door. De nieuwe verbinding met de stad.

In de haven zien we veel veranderingen.  Er zijn veel nieuwe gebouwen bijgekomen en er prijkt plotseling ook een 'Convention en Exhibition Centre' aan en in de haven wat er Sydney-achtig uitziet. In 1997 vond daar de overdracht van Hong Kong aan China plaats. Het gebouw moet een vliegende vogel voorstellen, maar dat is niet helemaal gelukt. Men noemt het dan ook wel sarcastisch 'De Kakkerlak'

		Het weinige oude wat we terugzien, is de bekende starferry. Bij de overname is aan de bewoners van Hong Kong beloofd dat de komende 50 jaar niets zal veranderen. De geboren en getogen Hong Kong Chinezen zijn daar sceptisch over. Wij weten het uiteraard ook niet. Wat we wel weten, waren onze eigen gedachten onderweg. We vergeleken steeds de andere Chinese steden met het Hong Kong dat we kenden en dachten dat deze steden met een inhaalslag bezig waren. Dat zijn ze ook maar dat wordt wel heel moeilijk want Hong Kong zit ook niet stil. Nieuwe hoge gebouwen worden op grond gebouwd die uit de haven wordt geclaimd. In het centrum zijn oude gebouwen en straten afgebroken en nieuwbouw verrijst. Onze vroegere stamkroeg, waar dochter Jacqueline tijdens haar 'back pack' periode werkte, 'Biergarten',  was er nog wel maar een paar meter verderop. De overkant van deze straat is helemaal weg en er komt een modern metro station en hoog kantoorgebouw voor in de plaats.

Het mooie Peninsula hotel wat vroeger op de haven uitkeek, staat nu verscholen tussen hoogbouw.
Dit alles neemt niet weg dat we het erg leuk vinden weer hier te zijn. We genieten van de kleine winkels met allerlei technische snufjes. Iedereen verkoopt alles voor de beste prijs en ook de markt van de 'fake watches' is nog niet verzadigd, dus om de paar meter wordt er gevraagd: "you like a Rolex".  Hong Kong is en blijft een stad die leeft, bruist, humor kent en beslist een andere levensstijl heeft dan het vasteland. Zal het vasteland dat in de komende 50 jaar kunnen inhalen?

21 oktober 2001.

		We bellen Kim, vriendin uit Curaçao. We spreken aan de overkant af op 'Hong Kong Island' in het Staunton café.  We gaan met de ferry, komen de oude trams weer tegen en stappen op de nieuwe escalator, een roltrap en lopend trottoir dwars door Hong Kong Island heen naar 'boven', dat scheelt toch een hoop gesjouw en was vroeger een reden om niet naar 'de overkant' te gaan. Deze escalator geeft gelijk een duidelijk beeld van hoe de oude flatgebouwen eruit zien, een groot contrast met de nieuwe torens.          Kim woont hier 14 maanden, is mode designer en heeft het erg naar haar zin. Leuk haar weer te zien en we praten en borrelen bij.

Ons plan was om na Hong Kong naar Australië te gaan. Door omstandigheden, we hebben bericht ontvangen dat een vriend die met zijn familie in ons huis woont en het plan heeft dit te kopen, tijdens het duiken in Curaçao vermist wordt. We hebben besloten terug te gaan om enige zaken te regelen.
Daarna maken we wel nieuwe plannen.                

		Dus gaan we in de weer met het regelen van tickets richting Curaçao en zorgen we dat we de was terugkrijgen. Dan is het tijd om een eettent te vinden waar Nicoline eindelijk haar favoriete maaltijd 'Chili Prawns' kan krijgen. Die vonden we natuurlijk!!

Hong Kong is nog even bruisend als vroeger en zal waarschijnlijk nooit China worden. Nog steeds leuke oude straatjes, en heel veel nationaliteiten kom je tegen. Vroeger was het duur, nu duurder.