18 oktober 2001.

Per taxi zijn we op weg naar het station. De breed grijnzende, een beetje Engels sprekende chauffeur, scheurt door het rode verkeerslicht en op mijn vragende blik komt een Chineesche wijsheid boven water. "what is the need of traffic lights if there is no traffic???"

De laatste kilometers op het vaste land van China doen we weer per trein. Ongeveer 2000 km waar we 29 uur over gaan doen. Deze trein ziet er weer prima verzorgd uit en geen Europeaan aan boord. Toeristen nemen blijkbaar toch liever het vliegtuig.
Vanuit Xi'an gaan we eerst 8 uur oostwaarts naar Zhengzhou daarna gaat het spoor naar het zuiden. De omgeving ziet er bijna Nederlands uit, mistig en een volkstuinachtig landschap naast de spoorlijn. Nog steeds veel maïs en hard werkende boeren die met man/vrouw kracht een simpele houten ploeg door de kleine akkers trekken. Na Zhengzhou wordt het terrein heuvelachtiger en zien we het laatste daglicht.
We delen de coupé met een Chinees echtpaar die na een hoopgevend "good morning" geen verdere Engelse uitspraken konden ophoesten. Nu kunnen wij alleen maar "xiexie" (dank u wel) zeggen en daar hebben wij het de hele reis mee gedaan. Het is wel lekker rustig als je niets verstaat. Het oordeel wat je gewild of ongewild hebt over geklets van anderen, blijft uit.
Zodra het echtpaar aanstalten ging maken om hun meegebrachte noodles te koken hebben wij de coupe maar even verlaten. Niet alleen om de reuk, maar vooral om het naar binnen schuiven en slurpen van zo'n hap niet mee te hoeven maken.
Even een toertje door de andere wagons gemaakt, waar je van de grond kon eten, er lag genoeg.
Toch maar naar de restauratiewagen, hebben weer aangewezen wat we niet hebben gekregen, genoten van de geluiden om ons heen, boerden luidruchtig bij het weggaan en al goede nacht knikkend, zijn we gaan slapen in de noodle lucht.
De volgende ochtend zijn we Changsha gepasseerd en rijden door een prachtig bergachtig terrein wat steeds hoger werd.
Voor Shaoguan komen we door kilometers lange tunnels om daarna in een heel ander landschap te belanden. Het is veel warmer, geen maïs meer maar rijst, en de ploeg wordt getrokken door een os.
Later zien we ook bananenbomen en we realiseren ons dat wij op 115 graden Oost langzamerhand de onderkant van Curaçao kunnen bekijken. Zullen de wortels van die bomen wel dwars door de aarde groeien.
Een conducteur hebben we nog even met handen en voeten en met behulp van een zakatlas geprobeerd uit te leggen waar we vandaan kwamen. Hij was dik tevreden en riep later "Fienlaand". Toch redelijk in de buurt.
 

Op 19 oktober 2001 rollen we Guangzhou binnen en hebben in 21 dagen vanaf de Oostzee de Zuid Chinese Zee bereikt, ongeveer 11.715 km over land.

GUANGZHOU

9 miljoen inwoners. In 15 jaar tijd is de stad 3x zo groot geworden en deze week wordt er een International Trade Fair gehouden. Onderweg naar het hotel zien we veel nieuw- en hoogbouw en wordt ook hier hard gewerkt aan een nieuwe image.
Iets nieuws zien we bij de verkeerslichten. Een elektronisch bord geeft aan hoeveel seconden het nog gaat duren voor de lichten weer van rood naar groen gaan en andersom, dit afhankelijk van het verkeersaanbod uit de andere richting.
Nadeel was wel dat onze chauffeur, en met hem vele anderen, het idee hebben een Formule 1 start te moeten maken. Een paar seconden vooraf flink gassen en op '0' wegspuiten.
We zijn hier maar 1 nacht en blijven in het district bij het hotel rondhangen. Het valt op dat er geen of heel slecht Engels gesproken wordt, ook niet in het hotel.
Ontzettend vriendelijke bediening in een eethuisje, veel lachen en kijken hoe wij weer iets onduidelijks naar binnen werken.
Van nieuws blijven we weer verstoken, geen Engels op TV en we zijn er niet rouwig om.
Vroeg te bed en een nachtrustje inhalen is beter.