SASKATCHEWAN

Na 'Lake of the Prairies' komen we in Saskatchewan, vlak met afwisselend grote graanvelden en prairie landschappen. Ons eerste idee was te stoppen in Yorkton maar dat zag er zo doods en troosteloos uit dat we besloten door te rijden tot Melville, klonk veel prettiger vonden we. Via internet regelen we de 'Classic Inn'   

Verrassing, Melville is nog troostelozer, niets te beleven, ligt aan een groot spoorweg emplacement waar veel gerangeerd wordt en treinen samengesteld worden die gemiddeld 3 km lang zijn. Het railtransport in Canada is wel interessant om te bekijken. De 'Classic Inn' is een grote schuur met daarin een casino met gokautomaten, een sushi "restaurant", lounge met drankautomaten, een niet nader te definiëren Aziatische eigenaar en een gedateerde kamer. We krijgen wel een extra deken, het is nogal koud.   

Via internet vindt Nicoline een sport lounge in de buurt. Gaan we proberen, grote lege ruimte, Chinese bemanning die ons Engels niet begrijpt of wij het hunne niet maar bij ieder biertje moeten we een kaartje invullen waarvan het lang duurt voordat we door hebben dat het een loterij van de bierbrouwer is. We kunnen CAD 6000.- winnen. Uitslag per Email eind november. Na 1800 kwam de Canadese serveerster, jaren 70 punk kapsel, Halloween opgemaakt en nagels van 5 cm. Ze was wel heel aardig en we hebben hier veilig kunnen eten.

's Morgens maar even niet gedoucht in het waarschijnlijk gladde bad, ik wil niet met gebroken botten in Melville blijven......

We gaan verder richting Moose Jaw, de tweede basis waar ik van sept. 1959 t/m maart 1960 van het tweede deel van de opleiding en de winter genoten heb. Het is nog maar 200 km en via Regina, vroeger streekstadje nu een stad met hoogbouw en een skyline die we al van ver kunnen zien, komen we aan het eind van de ochtend in de buurt van Moose Jaw en rijden gelijk via een rondweg door naar de basis.

We melden ons bij de poort maar mogen vrij rond lopen zolang we niet over de hekken klimmen. De basis is nog operationeel als opleidings-basis en thuisbasis van de Snowbirds, het demo team van de (R)CAF. 

De oude barakken zijn weg en er is een hoofdgebouw met receptie, klaslokalen en een aantal vitrines met oude spullen uit vroegere tijden. Een aardige dame vraagt waar we vandaan komen en naar onze bedoelingen en legt alles uit.  Ze is zelf geadopteerd door van origine Nederlandse ouders.  Ze heeft helaas geen informatie over opleidingen van lang geleden. Wel krijgen we tips over wat er in Moose Jaw te beleven valt.

Later rijden we naar Moose Jaw via de oude, nog herkenbare weg en brug met oude lantarens over het spoorweg emplacement naar de hoofdstraat. Het centrum lijkt niet veel veranderd maar er is veel omheen gebouwd. Moose Jaw is geen dorp meer.

We gaan naar het Western Development Museum waar van alles te zien is over transport in het verleden. Er is een aparte afdeling van de Snowbirds waar men nogal trots op is. Op weg naar het hotel stoppen we natuurlijk bij  'Mac the Moose'.

                     1959 2018                                                1959     Harvard 

30 augustus 2018    
We trekken verder naar het westen via de Trans Canada Highway. Het prairie landschap is mooi en verveelt niet.

We stoppen in Chaplin, een dorp met 300 inwoners maar met een groot meer waar zout gewonnen wordt.
Ook huizen hier wel 30 soorten vogels. Er is een klein museum langs de weg waar alles uitgelegd wordt.
Er is geen postkantoor in dit dorp. In Mores wel een eindje verderop. Nicoline heeft postzegels nodig voor kaarten die we hebben gekocht.

De jongedame daar is niet gewend aan toerisme maar zoekt uit hoeveel we nodig hebben. Het duurt even, geen haast en gevraagd naar een lunch plek.
Ze wijst naar een gebouwtje aan de overkant, Chinees-Canadees.
Er was nog niemand maar even later
kwamen er veel mannen en vrouwen binnen die het  over het oogsten hadden en kort lunchten of meenamen.
De Chinees kookte ter plekke en het smaakte prima.

Een mooie weg door de prairies naar Medicine Hat. We stoppen bij een sloperij om nummerplaten te scoren voor kleinzoon Joop. Nicoline, dochter van een garagehouder is handig met muntjes om de schroeven los te draaien. De weg loopt langs de spoorlijn waar kilometers lange vrachttreinen elkaar passeren.

 Even vóór Walsh passeren we de grens met Alberta en eindigen in Medicine Hat.