19 augustus 2018

We gaan rijden richting Niagara Falls. We volgen eerst de St. Lawrence rivier en daarna via de noordkust van Lake Ontario. Na een uurtje passeren we de grens tussen de povincies Quebec en Ontario. Mooie omgeving om te rijden en rond lunchtijd stoppen we bij een klein wegrestaurant. We bekijken tot hoever we willen te rijden en via Booking.com zoeken we naar een leuke plaats om te overnachten. Een uitkomst dit internet, overal Wifi, keuze te over en we vinden een motel aan een meer even vóór Trenton. Zo komen we er ook achter dat daar in de buurt het National Air Force museum is, zien de openingstijden en denken daar rond 1500 in de buurt te zijn. Museum open tot 1700 dus .......... 

We zijn ruim voor sluitingstijd in de buurt. Het is niet alleen een museum maar ook een herdenkingsmonument voor alle in dienst gesneuvelde militairen. Op het terrein zijn veel plaquettes aangebracht met hun namen en data. Het is mooi opgezet en interessant. Nicoline stapt in de cockpit van een Hercules en geeft ons een tour door het museum.

Bayside lake motel ligt vlakbij de vliegbasis van Trenton en bij een vliegbasis is altijd wel een plaats te vinden waar we mensen kunnen ontmoeten en 'bar food' kunnen krijgen. Op het terrein van de basis vinden we wat we zochten. de 'Earl of Blessborough'

De volgende dag gaan we verder via Toronto richting Niagara. Het is één grote attractie, veel hoogbouw, hotels, casino's, souvenirs, alle fast food ketens zijn aanwezig en we zijn niet alleen, het is nog schoolvakantie. We kunnen uiteindelijk terecht op een parkeerterrein met een shuttle naar de watervallen en het is de moeite waard. De continue stroom water die donderend naar beneden stroomt. De wind is helaas naar de kant van de uitzicht promenade zodat we in korte tijd drijfnat worden.  

Niagara

We overnachten in Grimsby aan Lake Ontario

21 augustus 2018

De temperatuur van 20 tot 25 graden de afgelopen dagen is omgeslagen naar 15 graden en zwaar bewolkt.

We gaan op weg richting Centralia. De eerste luchtmachtbasis waar ik in 1959 begon aan de opleiding. We rijden veel binnenwegen door kleine dorpen en stoppen in Woodstock, een klein gezellig stadje, voor lunch. We parkeren toevallig voor een reisbureau waar we even naar binnen gaan voor informatie over een ferry naar Manitoulin Island. We hebben het op internet geprobeerd maar geen resultaat. Hoewel het geen taak is voor dit reisbureau helpt de dame ons en zit zelfs een half uur in de wacht om contact te zoeken met de ferry en ondertussen hebben we een gezellig gesprek met haar. Na 45 minuten is alles duidelijk en hebben we een reservering. Kosten: geen en welkom in Canada!

Na de lunch verder richting Centralia.
 
Centralia airbase is geopend tijdens de tweede wereldoorlog om de British Commonwealth vliegers op te leiden en in 1945 gesloten. In 1957 weer geactiveerd in het kader van het Nato Training Plan vanwege de escalatie van de koude oorlog. In Europa was er minder capaciteit beschikbaar omdat alle vliegers en materiaal operationeel werden ingezet.
Om die reden werden wij naar Canada gestuurd. In 1971 was de dreiging over en werd de basis weer gesloten.

Het is gaan regenen en we vinden het vliegveld niet, wel een cafe-restaurant Malibu waar de dame ons verzekerd dat we in Centralia zijn en het vliegveld er nog is. You can't miss it. Wij wel! Weer gezocht en zien uiteindelijk een verkeerstoren. Er omheen alleen kantoren, magazijnen met verschillende bedrijven. De oude verkeerstoren en hangaars zijn er nog, ook de landingsbanen maar alleen in gebruik voor lokaal verkeer en de vliegclub. Er is in dit weer geen luchtvaart activiteit, ook niet bij de vliegclub. Platform is leeg een groot verschil met 1959.
    

    We gaan in de regen    verder richting Kincardine waar we een motel gevonden hebben aan Lake Huron.
Het weer is opgeklaard en we kunnen naar lake Huron lopen.
Natuur in Canada is weids en prachtig.

Pub food in King's Pearl waar de ober een paar woorden NL spreekt. Hij heeft gevaren op de Holland Amerika Line en herkent Rotterdammers meteen...........

Hoe dan ook, het werd weer een gezellig gesprek met lokale bezoekers en horen dat in deze omgeving veel mensen wonen met een Engelse of Schotse achtergrond.

22 augustus. Van Kincardine naar Tobermory om daar met de ferry over te steken naar Manitoulin Island    

Tobermory heeft een gezellige haven met oude schepen en luxe jachten en is vernoemd naar Tobermory, hoofdstad van het eiland Mull in Schotland. Het staat bekend om de mooie natuur, het heldere water en de vele scheepswrakken waar duikers op af komen. Wij varen hier over naar Manitoulin eiland.

Voor vertrek genieten we van de aankomst en het afmeren van een tweemaster onder leiding van de bevelen schreeuwende schipper.

Weer een prachtige rustgevende omgeving. Het wachten en inschepen gaat ook zeer relaxed en ordelijk, niemand heeft haast en men houdt rekening met de ander. De ferry 'ms Chi-Cheemaun' vaart alleen 's zomers, 's winters vriest het meer dicht. De overtocht duurt 2 uur, geplande aankomsttijd 1700, er is wifi aan boord en kunnen we uitzoeken waar we na aankomst in de haven van South Baymouth op Manitoulin Island gaan overnachten. Er is niet veel keus en wat er is zit vol. Via andere sites vinden we een motel in Mindemoya, we zijn benieuwd wat het is.

Via gravelwegen rijden we door een bosgebied en komen uiteindelijk weer op de verharde weg vlak bij Mindemoya. We vinden het motel dat wordt gerund door een Indiër, hij geeft ons de mooiste kamer en zijn levensverhaal. We krijgen de 'Queen's Suite'. Mindemoya is niet veel meer dan een splitsing van twee wegen en een paar huizen. Er is niet veel te doen maar we vinden een snackbar die gaat sluiten en ons naar Mum's bakery en restaurant verwijst. Ook 'Mum' gaat sluiten maar regelt nog wel een prima lokale maaltijd voor ons, het is alsof je thuiskomt.

23 augustus. Een rondje Manitoulin eiland en daarna door naar Sault Ste Marie op de Noordkust van Lake Huron. Qua oppervlakte past Nederland makkelijk in dit op twee na grootste meer van Canada en Amerika. Originele bewoners op Manitoulin zijn de indianen. Veel borden langs de weg verwijzen er naar en er is een groot indianen reservaat. De binnenwegen zijn gravelwegen maar goed berijdbaar en we komen door mooie stukken natuur. Wij gaan Bridal falls bekijken in Kagawong, een kleine waterval. Na de Niagara is het wat minder maar ook mooie natuur en omgeving. Lunch in Little Current, de tijd aangepast aan de draaitijden van de Swing Bridge uit 1913 met één rijstrook die ieder uur het eerste kwartier open staat voor de scheepvaart. 's Winters de enige toegang tot het eiland, de ferry is dan uit de vaart.   Wij rijden via Goat Island en komen op de Trans Canada Highway die we volgen naar Sault Ste Marie. Mooie route langs Lake Huron en zeer relaxed rijden op cruise control. De maximum snelheid is 100 km/uur waar iedereen zich aan houdt.

Overnachten in Sault Ste Marie. We zijn een week onderweg en beseffen dat we hemelsbreed niet veel opgeschoten zijn maar wel veel gezien hebben. Morgen gaan we wat meer kilometers maken dan de 300 km per dag tot nu toe. Het idee wordt Thunderbay ongeveer 700 km wat geen probleem mag zijn na wat we ervaren hebben op de Trans Canada Highway, zeer relaxed rijden en om je heenkijken.

De route loopt 700 km langs Lake Superior, qua oppervlakte het grootste zoetwatermeer ter wereld. We meenden dat het Baikalmeer, waar we ooit waren, groter was maar dat meer is groter qua inhoud. Weer een mooie relaxte route. We stoppen voor lunch in Wawa, afgeleid van een Indiaans woord  voor gans. Als welkom staat er een langs de weg, een monument voor de Canadese Goose. Wawa is zoals de meeste plaatsen langs de route een oud mijnwerkers stadje. Vroeger waren er veel ijzererts- en kopermijnen langs het meer. Er werd ook goud gevonden. Veel plaatsen hebben Indiaanse namen. In Thunderbay ligt het motel aan de rand van de stad. Nicoline vindt op internet een sport center vlakbij met restaurant. Helaas wel ruim een kilometer omlopen zonder voetpad maar een prima zaak met prima pizza's. Ons motel ligt hemelsbreed op minder dan 50 meter afstand. We zien het door het raam liggen. Na wat geanimeerde gesprekken met de ober vragen we of er geen shortcut is. Hij begrijpt ons volkomen neemt ons mee naar de kelder, opent de achterdeur en wijst de weg, we moeten alleen maar het spoor oversteken en zijn thuis.

25 augustus.
We gaan verder op weg richting Gimli, volgen een mooie route door een groot meren gebied.
We zijn nog steeds in Ontario maar passeren wel de eerste tijdzone en winnen 1 uur.
Lunch stop bij een leuke zaak onderweg met niet alleen koffie maar ook veel souvenirs waardoor de stop extra lang duurde.

Gimli is nog 300 km en dat wordt te ver op één dag, we zoeken weer een motel en gaan naar Kenora. Blijkt een leuk stadje te zijn, terrasjes, leuke mensen en actie aan de oever van het meer.