Kroatië,  Italië,  Sicilië.

1 /2 juli 2005

Op 1 juli gaan we aan het eind van de middag slapen met de bedoeling de volgende ochtend vroeg weg te rijden. Rond 22.00u zijn we allebei al klaar wakker. We zoeken de laatste dingen bij elkaar en starten ons huis voor de komende 5 weken, VW California camper, KM stand: 107.005 op. Nico rijdt tot 3.30u door, terwijl ik slaap. Na koffie en een broodje weer verder. In Oostenrijk bij de Tauerntunnel (6,4km) krijgen we wat oponthoud. Het verkeer mag gedoseerd passeren om zo file in de tunnel te voorkomen. Na verloop van tijd mogen wij en de rest van de reis rijden we zonder problemen verder. Tegen 13.00u nemen we zo ongeveer de eerste afslag en vinden we een camping aan de Millstätter See in het plaatsje Seeboden. Rustig, mooi weer, mooie omgeving, kroegje in de buurt en de vakantie is echt begonnen. KM stand: 108.159 Bij de campingwinkel staat een oude Van Berkel weegschaal, dit roept herinneringen bij Nico op (zijn oudoom heet van Berkel, heeft de  snijmachine ontworpen en deze fabriek gesticht)

4 juli 2005

We rijden door Slovenië, via Ljubljana naar Rijeka en gaan 's avonds op de veerboot, de Marko Polo, die ons via Split naar Stari Grad brengt op het eiland Hvar. De veerboot komt oorspronkelijk uit Scandinavië en is van het type wat met geopende klep in de Oostzee verdween. Het geheel ziet er wat scharrig uit,  maar we hebben een goede hut en slapen goed.

De volgende ochtend komen we aan in Stari Grad en rijden we de 60 km naar de Oostpunt van het eiland Hvar. Via internet weten we dat daar een camping is. Gelukkig is die er ook, want die 60 km duurde 2 uur vanwege de smalle bergweg zonder vangrails. De camping is eenvoudig maar met goed sanitair en we hebben een uitstekende plek vlak aan het water en een prachtig uitzicht richting vasteland.

Na twee dagen niets doen zijn we maar eens gaan bewegen en willen we de toegangsweg van 1 km aflopen. Geen afstand toch? Ware het niet dat gemiddelde stijging 20% is. De eerste keer hebben we het niet gehaald, maar door onze dagelijkse oefening halen we het nu easy met twee stops, daarna gelijk in zee op en neer naar een boei op 100 meter afstand.
Als we nu een fiets hadden, konden we onze privé triatlon gaan maken.

Inmiddels zijn de eerste boeken uit en vermaken we ons prima met het bekijken van de andere campinggasten en een biertje in het restaurant. Het weer is goed op een paar forse donderbuien na. Luifels tegen de grond en alles onder de blubber. Ook dit is weer schoongespoeld en we kunnen zelfs Formule 1 volgen met de laptop en een heel simpel sprietantennetje.

We hebben de plaatsjes Sućuraj, Hvar en Stari Grad bezocht. Sućuraj ligt op ongeveer 4km afstand, is een klein vissersplaatsje en heeft een veerboot verbinding met Drvenik.

		Voor het bezoek aan Hvar stad zijn we dus weer die enige weg afgereden naar de andere kant van het eiland wat soms veel op Curaçao lijkt. Hvar stad is erg druk en veel toeristen maar wel mooi. Via Stari Grad en andere kleine plaatsjes zijn we teruggeslingerd naar onze camping.

Het eiland is een mooie compositie van turquoise kleurige baaien met werkelijk kristal helder water, olijfbomen en lavendel. Het spijt ons voor onze Curaçaose vrienden, maar het water in de Adriatische zee is nog mooier dan die van de Caribische. 

Vroeger leefde het hele eiland  (12.000 inwoners) van de export van de lavendelolie en aanverwante artikelen, maar door de bosbranden van 2003 is veel bebouwde grond verloren gegaan.
Hvar is 70km lang en 4-11km breed.

Tot en met 25 juli hebben we een volledig relaxt vakantieritme en doen we niet veel meer als: berg oplopen, zwemmen, lezen, spelletje, lunchen in het plaatsje Jelsa en andere bovengenoemde bezigheden.

26 juli 2005

We vertrekken met de veerboot naar het vaste land en slingeren het laatste stuk van de Adria-Magistrale af. Het is de smalle bergweg die in de regeringsperiode van president Tito is aangelegd en Reijka met Dubrovnik verbindt. Inmiddels is er een autobaan tot aan Split. Dat is overigens wel zo veilig, want je hart schiet een paar keer in je keel en niet alleen door de afgrond naast je, maar ook door de inhaalmanoeuvres van medeweggebruikers, maar… de omgeving is echt heel mooi en laat ons genieten van verschillende landschappen. De rivier Neretva zorgt voor veel vruchtbare grond, waardoor er van alles verbouwd kan worden en verkocht wordt langs de kant van de weg. Veel kleine kraampjes met groenten en fruit. 

In Dubrovnik proberen we of we een dag eerder kunnen overvaren naar Italië, maar dat lukt niet, de boot zit helemaal vol.

We zoeken een camping en die vinden we in Kupari, 3 km buiten de stad. We denken dat het een oude staatscamping is die men in een nieuw jasje steekt. De plek is mooi, maar dit keer is het sanitair niet zo fris en we gaan de volgende dag naar Mlina een plaatsje verderop waar we op camping Kate gaan staan aan de Župa dubovačka, de Dubrovnik Riviera.
Kate heeft warm water dat is voor de afwas ook wel eens fijn en een schone douche.

Met een taxibootje gaan we naar de oude stad Dubrovnik.
Mooi, en de beroemde stadsmuren zijn indrukwekkend, verder zijn er veel kleine straatjes met eettentjes wat ons doet denken aan Brussel en Parijs en er zijn heel veel toeristen. 

In de beschrijvingen die we van Dubrovnik hebben, staat dat er geen sporen meer te vinden zijn van de oorlog en dat alles goed is opgeknapt. In de oude stad is dat waar, maar onderweg komen we wel degelijk nog veel kapotte gebouwen tegen. Je wordt er een beetje triest van en onze handen jeuken om er weer wat moois van te maken. We mijmeren weer een middag over: “zullen we hier dan gaan wonen…”

Op 29 juli staan we vroeg op, want we moeten op 10.00u in de haven zijn voor het inchecken op de boot naar Bari. Ik denk namelijk dat we wel een uurtje file kunnen hebben richting de stad en ben natuurlijk bang dat we dan de boot missen. Enfin, we stonden dus om 8.30u als eerste in de rij.

We kijken wat bootjes, zeg maar jachten met butlers aan boord enz. Om 11.30u schepen we in en amuseren ons met het kijken naar hoe auto’s met caravans proberen onder een hoek van 90 graden aan boord te gaan.

Om 12.00u varen we richting Bari. Onderweg zien we zowaar een paar dolfijnen.
We hebben weer een hut, wat erg fijn is want we komen fris en fit om 20.00u in Italië aan.
Bari bevestigt ons vooroordeel van Italië: Drie rijen dik geparkeerd op straat, alles scheurt kris kras door elkaar heen en het is even goed opletten voor we de autoweg vinden.
We rijden nog twee uurtjes en parkeren dan achter een Esso pomp.
In de Tiger bar proberen we ons eerste Italiaans uit en na twee tappilsjes gaan we pitten.

30 juli 2005

We zijn om 06.00u wakker en gaan rijden. We willen vandaag naar Sicilië en rijden via de 'zool van de laars'. Het eerste gedeelte van de route is niet zo mooi, wel zie je veel agrarische grond waar nog veel met de hand wordt gedaan en we realiseren ons hoe hard de mensen hier moeten werken. Met kleine wagens gaat de oogst naar de markt.

Het is even wennen aan de verkeersregels, de verkeersborden zien er hetzelfde uit, maar men geeft er hier een heel andere betekenis aan. Als je een bord van 80 km tegenkomt, moet je 80 door 2 delen en dat er bij optellen dus moet je 120km rijden.
Een tweebaansweg is eigenlijk een driebaansweg door de dubbele strepen in het midden en inhalen mag je alleen als er tegenliggers aankomen.
Ook de inhaalverbodsborden hebben een andere betekenis, gelden alleen voor rode en zwarte auto's en zwarte auto's moeten rechts passeren.

Alles went en we schrikken na verloop van tijd niet meer van snijden, tegemoetkomend verkeer etc.

We bereiken Villa di Giovanni, kaartje voor de pont hebben we al gekocht bij een benzinestation om niet in de file te hoeven staan. Na wat gekronkel, denken we dat we in het spoor voor de boot staan, maar niets is minder waar, we gaan eerst nog de hele stad door.
Na verloop van tijd staan we aan boord en 20 min. later zijn we aan de overkant in Messina.

We vinden een camping richting Catania, zien vaag een rokende Etna, maar horen ‘m duidelijk rommelen. Een dag rust op de camping om de volgende dag een rondje Etna te rijden. Veel smalle drukke wegen en dorpen in het begin maar hogerop was een prima weg aangelegd door het lava van de laatste uitbarsting in oktober 2002. Vanuit de ruimte is er een mooie foto van. De lava gletsjers met daarin de verzwolgen huisjes zijn indrukwekkend. Gelukkig komt er nu maar een dun wit rookpluimpje uit de hoofdkrater.

Via de zuidkant van de berg komen we aan de westkant om de weg te zoeken naar de Noordkust.
De berghellingen zijn aan een kant verschroeid door de zon en aan de schaduwzijde begroeid. De oude dorpjes zijn tegen de hellingen aangeplakt en het verkeer schuifelt er doorheen.  

Halverwege de middag bereiken we de Noordkust bij Capo d'Orlando en gaan over de oude kustweg richting Palermo. Pas vorig jaar is de nieuwe snelweg tussen Messina en Palermo afgebouwd en is het wat rustiger op de oude weg, met een prachtig uitzicht over de Middellandse Zee, soms diep beneden je, langs een steile rotswand. Een kleine honderd kilometer voor Palermo vinden we een camping en we hebben onze zijspiegels nog!

Inmiddels is het wel 1 augustus en de volgende dag hebben we de ferry gereserveerd van Palermo naar Genua. Die vertrekt wel 's avonds maar gezien onze ervaringen met gemiddelde snelheden op de binnenwegen zijn we op 2 augustus toch maar om 12 uur vertrokken voor de laatste 100 km. Deze inschatting klopte wel. We hebben er 4 uur over gedaan maar ook kunnen genieten van het uitzicht en de drukte in de dorpen en steden waar we doorheen trokken.  We waren in ieder geval op tijd om de terminal te vinden, in te checken en  de inscheping af te wachten voor een schip van de Grimaldi Lines, de La Superba.
Hier hadden we voor de 20 uur durende tocht een comfortabele hut gereserveerd, weer eens wat anders dan 5 weken kamperen.
Uitgerust kwamen we in Genua aan, ook hier kruiste het inschepings-verkeer het aankomende gezelschap wat veel aandacht vereiste.

Zonder schade kwamen we op de snelweg richting Milaan en Zwitserland.
Het streven was de Gothard tunnel te passeren vanwege de voorspelde files in de ochtend. Dat ging vlot, parkeerden ons 'huis' bij een wegrestaurant in de buurt van Luzern. Jammer genoeg gesloten dus onze eigen snacks en wijn aangesproken.

Familie bezoek in Nederland

De volgende dag vroeg vertrokken, het eind van de vakantie nadert en we hebben het plan gemaakt dat, wanneer het onderweg meezit, we een omweg gaan maken via Friesland waar een broer en zus van Nicoline vakantie houden. Al jaren beloven we eens te komen kijken maar het kwam er nooit van. Via Enschede zijn we NL binnen getrokken en later in de middag eerst zus en zwager Mai en Paul, bezocht, even gevaren, bijgepraat en paling gegeten. De volgende dag bij broer en schoonzus, Jan en Rinie op de boot en het dorp Ter Herne bekeken.

We zijn het er over eens dat Friesland ook mooi is, alleen moeten ze het dit jaar overdekken. Nederland had een regenachtige zomer die wij mooi misgelopen zijn op dit rondje zuidelijk Europa.

STEDENTRIPJE

Een week later hebben we nog maar een weekend tripje Groningen gedaan om nog wat van het Noorden des Lands te bekijken.

Een kleine stad, makkelijk te belopen waardoor je een goede indruk krijgt. Het Gronings museum bezocht, er was daar een expositie van een bekend kunstenaar, Hussein Chalayan en natuurlijk de Martinitoren beklommen. De bedrijvigheid beneden hebben we bekeken en duidelijk werd dat het een kleine stad is met veel ruimte er omheen. Veel ruimer dan de randstad.

Van de 260 eet- en drankgelegenheden hebben we er maar 10 bezocht, nog 250 was ons zelfs te veel maar nu moeten we nog een keer terug.
Gaan we wel eerst de taal bestuderen want simpele zaken als internet en Windows 2000 zien er plotseling heel anders uit!